Ze vroeg me vroeger weleens of mijn huisgenoten het niet belachelijk vonden, alweer de moeder van Ita aan de telefoon. Ach, wat kon mij dat nou schelen, we hadden nou eenmaal regelmatig, vrijwel dagelijks, wel wat uit te wisselen. Ook na mijn studententijd belden we elkaar vaak, misschien niet meer elke dag, maar we bleven toch goed op de hoogte van elkaars wel en wee.
Plotseling, een paar jaar geleden, stokte het telefooncontact. Zomaar ineens belde ze niet meer. Dat besef sijpelt pas na een paar dagen door, als de stilte begint op te vallen. En toch was het schrikken. Zou ze niet meer kunnen bellen? Zou ze me vergeten? Begint dat hiermee en herkent ze me straks niet meer als ik voor haar sta?
Dat laatste is beslist niet zo en als ik de verhalen van anderen hoor, vergeet ze me ook helemaal nog niet, mijn moeder. Alleen vergeet ze me wel te bellen. Hele tijden niet, dan belt ze om te haverklap om iets te vragen of te checken. Maar nu is het al heel lang stil. Af en toe bel ik, maar omgekeerd blijft de lijn slapend. Zou ze er niet meer aan denken dat dat kan, opbellen? Zou ze weer eens denken dat ik op reis ben? In het hoofd van mijn moeder ben ik continu op vakantie, had ze maar voorspellende gaven! Of heeft ze het gewoon te druk met allemaal leuke dingen? Dat hoop ik dan maar, want ik wens haar een gezellig, vrolijk leven. Morgenochtend maar weer eens bellen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten